Είμαστε νερό

Τι μας προσδένει σε δύο μέρη υδρογόνου κι ένα μέρος οξυγόνου; Οι δεσμοί μας με το πολύτιμο αγαθό είναι πολύ πιο σύνθετοι από τη μυθοπλασία γύρω από αυτό, τα ξωθιά της λαϊκής μας παράδοσης και την αγάπη μας για τη Χώρα του Μπικίνι του Μπομπ Σφουγγαράκη…

Από την Ιωάννα Παπαδοπούλου

Γιατί αισθανόμαστε ότι η επιδερμική επαφή με τρία απλά άτομα (H2O) μάς εξαγνίζει απ’ ό,τι μας βαραίνει ψυχολογικά; Πραγματοποιείται ένα είδος άφατης εξομολόγησης προς το απόλυτο ον; Απογυμνώνεται η ψυχή μπροστά στην καθαρότητα του νερού; Υποχωρεί η λογική και ξεχειλίζει το θυμικό; Απεκδυόμαστε, πράγματι, από τις ευθύνες μας όταν πλένουμε τα χέρια μας, όπως ο Πόντιος Πιλάτος; Αίρεται το προπατορικό αμάρτημα όταν βαφτιζόμαστε;

Είμαστε νερό. Η βιολογία λέει ότι το νερό καταλαμβάνει το 70% του σωματικού μας βάρους. Ως βιολογικά ίδιον χαρακτηριστικό μας, λοιπόν, δεν θα μπορούσε ο ρόλος του να εξαντλείται στον καθαρισμό του φθαρτού σαρκίου μας. Οι ποιότητές του είναι θρησκευτικές…

Όταν η ψυχή είναι βαριά και η σάρκα άβουλη, ψάχνουμε μέσα μας τη σπίθα που σιγοκαίει. Είναι ένα εσωτερικό καταφύγιο με σκελετό από μνήμες, βιώματα, εικόνες, τοπία… Παιχνίδια στη θάλασσα, ψάρεμα στο ποτάμι, μπάνιο στον καταρράχτη, περισυλλογή ατενίζοντας τον ωκεανό.

Και για όσους διάβασαν ώς εδώ, ακολουθεί η εκμυστήρευση ενός ταπεινού συντάκτη. Το ταξίδι που του επαναφέρει τη δική του όραση.

«Σαμοθράκη. Είναι απομεσήμερο και ακολουθώ τα φιδογυρίσματα της ρεματιάς. Το νερό κελαρύζει στα χαλίκια. Με ψυχή ρευστή, σκαρφαλώνω τους ξασπρισμένους βράχους του μονοπατιού και χαϊδεύω με τα ακροδάχτυλά μου τις φτέρες, που φυτρώνουν στη σκιά των παρόχθιων πλατάνων. Φτάνω στη μεγάλη γούρνα ποταμίσιου νερού. Εκεί το νερό βουΐζει στο ψηλό πέσιμο του καταρράχτη. Κάθομαι σε μια πέτρα σταχτιά. Τα μάτια ατενίζουν το άπιαστο, πράσινο νερό. Και το καθρεφτίζουν. Και γίνονται κι αυτά νερένια. Μαζεύω με τη χούφτα μου νερό και βυθίζω εκεί το πρόσωπό μου. Τις φευγαλέες αυτές στιγμές γεύομαι τη ζωή. Καινούρια δύναμη αναβλύζει μέσα μου»…